Агонія

Дарога, па якой мы
То паўзем верхам на чарапасе,

То пралятаем раён за раёнам

З хуткасцю бліскавіцы

(аж дух займае ад нечаканых паваротаў),

Усё адно вядзе да тупіка.

Тое,

Што я схавала

Ў пыльнай і шэрай мазгавой кладовачцы,

У самым цёмным, з павуціннем, вугольчыку,

У на дзіва чыстай і светлай саламянай каробачцы

Разам з шарсцянымі шкарпэткамі,

Прымушае ліхаманкава скарачацца

Кожную ніцейку маіх мышцаў.

Маё цела

Хоча абараніць мяне,

Бо так пра некага думаць -

Ненатуральна для

Маёй душы.

Проста

Хтосьці забыў

Напісаць на тваім ілбе:

"220В".

Хацела зарадзіцца новымі ўражаннямі - 

І мяне шыбанула токам яшчэ да зарадкі,

Трэсла так з паўгадзіны.

Пасля, усё ж, адпусціла.

А потым вярталася

Ў напамінак

Прыступамі ў хвіліну.

Проста хтосьці забыў

Зазямліць мае пальцы.

А можа, я проста хворая?

І мне трэба піць больш вадкасці

Саракаградуснай.

Няхай усё гэта

Будзе маёй перадсмяротнай 

Агоніяй.